Ինչպես Վանոյի այլ ստեղծագործությունները, այնպես էլ <<Ծուխը մարեց>> ստեղծագործությունը, գրված են Վանոյի յուրահատուկ ոճով։
Պատմվածքը կարծես հենց կենցախից, կյանքից վերցրած լինի։ Այս ստեղծագործությամբ Վանոն ներկայացնում է մարդու կենցախը՝ հարազատին կորցնելուց հետո՝ ինչպես են մարդիկ անցնում տարբեր փորձությունների միջով սիրված մեկին կորցնելուց հետո։
Հարազատին կորցնելը երբեք էլ հեշտ չի։ Ցավը չի թեթևանում կամ անհետանում։ Սակայն կյանքը չի ավարտվում այդտեղ, մարդիկ շարունակում են ապրեկ, իսկլ ժամանակը օգնում է մարդկանց հարմալվել կյանքին առանց իրենց հարազատների։
Միշտ էլ դժվար է թողնել տունն, որտեղ անցկացրել մանկությունդ։
Եկավ նստեց ղեկին, «բան չկար»— ասաց, ու մեքենաները զգույշ, ցավակցաբար հռնդացին։
Ինչքան էլ բարդ ու անհնար է թվում, անգամ այդպիսի տխուր պատմությունները ունեն պարզ ավարտ։ Սա է հետաքրքություն առաջացնում Վանոյի ստեղծագործությունների մեջ։
Սոնա Ավետյան 