Վանո Սիրադեղյանը ունի յուրահատուկ գրելու ոճ։ Առաջին պատմվածքը, որն ես ընթերցեցի նրա գործերից ՝ Բուքը, երգը, երեխան։ Պատմվածքի մեջ նա մատնանշում է մարդկային տարբեր արժեքներ։
Տղան չնայած ցրտին և իր ցավերին, վերջապես հասավ դպրոց։ Սակայն շուտ էր հասել։ Տեղ էր հասել սենյակի տաքությունը մտքում։ Սակայն բոլոր սպասումները կոտրվեցին երբ պահակը՝ Հարութ քեռին, թույլ չտվեց ներս մտնել, չնայած տղայի բոլոր ջանքերին։
Տղան չհավատալով կանգեց դռան դիմաց, լսելով Հարութ քեռու ոտնաձայների հեռանալը։ Անկախ իրենից սկսեց ցատկոտել, պարել՝ ինքն իրեն տաքցնելու պատրվաքով։
Գրպանում մի կտոր հաց ուներ գրպանում։ Սակայն ձյնից հացը քարացել էր։ Եվ տղան սկսեց երգել ։
Այսքան ուրախ կյանքը մեր ընկեր էսինչն է տվել, Այսքան ուրախ կյանքը մեր ընկեր էսինչն է տվել…
Տղային երգելուց տեսավ Ավագն։ Լսելով Ավագի ձայնը տղան քարացավ տեղում, սպասելով պատժի։ Ամոթից ու լարումից տղան տաքացավ, մինչ դեռ սպասում էր, որ դռները բացեն։
Սոնա Ավետյան 